Barokowy
Czym jest barok:
Barok to styl artystyczny, który powstał w XVI wieku i przedłużał się do początku XVIII wieku, charakteryzujący się estetyką z nadmiarem ozdób i przedstawień boskości.
Barokowy styl charakteryzuje się wyrafinowaniem, wyrafinowaniem i przesadą ozdób. Ruch ten powstał z misją ratowania teocentrycznych idei i zawierał protestancką reformację Marcina Lutra. W ten sposób działał jako narzędzie kontrreformacji.
Styl zrodzony z bezpłatnej interpretacji klasycznych form stanowił sprzeciw wobec racjonalizmu renesansu, który przeważał dla harmonii i prostoty. To znaczy działało w czasach naznaczonych dwoistością: średniowieczny teocentryzm i antropocentryzm renesansu.
Wpływ ruchu barokowego wywodził się z malarstwa, ale pojawił się także w architekturze, rzeźbie, muzyce i literaturze, gdzie miał szczególne znaczenie dla rozwoju sztuki w Brazylii.
Wśród głównych nazw europejskiego baroku główną atrakcją są holenderscy Rembrandt, Hiszpan Diego Velásquez i włoski Caravaggio.
Słowniki z XVII wieku zaczęły używać terminu barokowy jako przymiotnik do opisu tego, co było „nieregularne” lub „drogie”. Początkowo uważano to za pejoratywne znaczenie.
Dowiedz się więcej o renesansie.
Kontekst historyczny: jak powstał styl barokowy?
Wraz z protestancką reformacją Marcina Lutra, w połowie XVI wieku, Kościół katolicki zaczął tracić wielu wiernych, zwłaszcza wśród członków nowej klasy, która wzrastała w tym czasie: burżuazji.
Jako sposób na wzmocnienie nauk katolickich założono Towarzystwo Jezusowe (1534), a styl barokowy jest owocem potrzeby Kościoła katolickiego do propagowania zasad religii.
W ten sposób barok rozwinął się jako sztuka religijna, budując gigantyczne katedry, kościoły i kaplice. W sztukach plastycznych główną atrakcją były rzeźby i obrazy świętych i epizody biblijne.
Z czasem jednak wyszukany styl i bogate w ozdobne detale, które początkowo były stosowane w kościołach, są teraz również używane w pałacach. W rzeczywistości wiele starych konstrukcji, które są dziś częścią światowego dziedzictwa historycznego, pochodzi z okresu baroku, głównie w Portugalii i Brazylii.
W XVIII wieku ruch został poddany kilku adaptacjom. Jednym z nich był styl rokokowy we Francji, nazwany tak ze względu na ornaty spiralnej kolumny kolumnowej i projekty często używanych muszli.
Barok w Brazylii
Był to pierwszy ruch artystyczny z ekspresją w kraju, jeszcze w okresie kolonialnym, z wpływów portugalskich jezuitów. Oznacza to, że barok brazylijski jest bezpośrednio związany z portugalskim.
Początkowo sztuka barokowa w Brazylii była używana przez jezuitów jako narzędzie w procesie katechizacji. Następnie jednak zaczęto go postrzegać jako „przypomnienie” o mocy i znaczeniu słowa Bożego.
Artystyczna produkcja brazylijskiego baroku ma swoje pierwsze reprezentacje w XVII wieku, wraz z odkryciem kopalni złota i kamieni szlachetnych oraz szybkim wzbogaceniem niektórych warstw populacji.
Rozwinął się w kapitanie Minas Gerais, dzięki odkryciu złóż złota i diamentów, a także na północnym wschodzie, które zgromadziły bogactwa okresu eksploracji trzciny cukrowej.
W tych regionach znajdują się największe dzieła brazylijskiej sztuki barokowej, takie jak kościoły w Salvadorze lub w Ouro Preto i Mariana, z rzeźbami Aleijadinho oznaczającymi wpływ stylu w kraju.
Najlepsi artyści z czołową pozycją w Brazylii
Głównymi nazwami stylu barokowego w Brazylii były:
Gregório de Matos Guerra (1636–1696)
Jest uważany za pierwszego brazylijskiego poetę (urodzonego w Brazylii) i jednego z czołowych nazwisk w literaturze baroku brazylijskiego.
Znany był jako „Usta Piekła” z powodu satyrycznej i „niewłaściwej” treści jego tekstów, którą krytykował społeczeństwo Bahia, rząd, a nawet sam Kościół katolicki. Poza satyrami Grzegorz z Matos pisał także wiersze religijne, liryczne i erotyczne.
Ojciec Antônio Vieira (1608 - 1697)
Był portugalskim misjonarzem, który przez całe życie bronił praw tubylców, Żydów i niewolników. Chociaż urodził się w Portugalii, Antônio Vieira mieszkał przez wiele lat w Brazylii, konsolidując tam swoją pracę.
Kazania Antônio Vieiry uważane są za jedno z najbardziej charakterystycznych dzieł literatury barokowej brazylijskiej i portugalskiej.
Antônio Francisco Lisboa, „Aleijadinho” (1730–1814)
Zrodzony z chorobą zwyrodnieniową, Aleijadinho nie pozwolił, by fizyczne ograniczenia uniemożliwiały mu kontynuowanie pracy.
Ten rzeźbiarz uważany jest za jedną z głównych nazw stylu barokowego w Brazylii, choć jego prace mają także cechy innych gatunków, takich jak klasyka i gotyk.
Główne prace artysty wykonano z rzeźbienia w drewnie, rzeźb, płaskorzeźb i projektów architektonicznych fasady kościoła, takich jak kościół São Francisco w São João del-Rei (MG).
Barokowy Bahian
Bahia była sceną pierwszych przejawów stylu barokowego w Brazylii, głównie dlatego, że była wówczas gospodarczym, politycznym, kulturalnym i handlowym centrum kraju. Warto pamiętać, że Brazylia nadal była kolonią Portugalii w tym okresie, a Salvador był stolicą.
Kościół San Francisco (patrz zdjęcie poniżej) można uznać za jeden z najbogatszych wyrażeń baroku bahijskiego. Jego wnętrze wypełniają wyszukane detale ze złota i drzewa różanego.
Jednym z głównych przedstawicieli tej fazy narodowego baroku był poeta Gregorio de Matos Guerra, znany również jako „Boca do Inferno”, ze względu na kontrowersyjną i satyryczną treść jego tekstów.
Górnik Barroco
Ze względu na dużą ilość złota i kamieni szlachetnych istniejących w miastach Minas Gerais, zwłaszcza Ouro Preto, jest to jeden z regionów o najwyższej barokowej reprezentacji kraju. Styl, który wyróżnia się w tym okresie, to rokoko, które dla wielu uczonych można uznać za niezależną szkołę.
Liczne budynki architektoniczne inspirowane stylem barokowym występują nie tylko w Ouro Preto, ale także w São João Del Rei i Mariana.
Wśród głównych przedstawicieli baroku w Minas Gerais, który osiągnął swój szczyt podczas „Wieku Złota” (XVIII w.), Wyróżnia się Antônio Francisco Lisboa, „Aleijadinho”, Manuel da Costa Ataíde (1762–1830) i Valentim da Fonseca i Silva (1745-1813).
Charakterystyka baroku
- Dualizm w pracach pokazał bolesną walkę pomiędzy przeciwstawnymi siłami: dobrem i złem, Bogiem i diabłem, pogaństwem i chrześcijaństwem;
- Emocje pokonały powód;
- Prymat efektów dekoracyjnych, aby wzbudzić emocje tych, którzy patrzą na dzieła, poprzez krzywe i skręcone kolumny;
- Kontrast między światłem a cieniem, aby wyrazić uczucia i podkreślić głębię, zarówno w malarstwie, jak iw architekturze;
- Intensywność dramatyczna;
- Waloryzacja estetyczna (jak ważniejsza była transmisja niż sama wiadomość);
- Wznowienie idei teocentryzmu;
- Reakcja na reformację protestancką.
Dowiedz się więcej o funkcjach Baroque.
Sztuka barokowa
Barokowy styl wpłynął na różne oblicza sztuki, takie jak muzyka, literatura, architektura, sztuki piękne itp. Jednak wśród dziedzin, w których miała największą reprezentację, a także w architekturze, wyróżnia się malarstwo i literatura.
Malarstwo barokowe
Głównymi tematami dzieł barokowych są sceny z fragmentów biblijnych, historia ludzkości i aspekty mitologiczne. Barokowi artyści często przedstawiali swoje prace na ścianach i sufitach kościołów lub pałaców. Codzienne życie burżuazji i szlachty były także częstymi scenami na obrazach.
Charakterystyka malarstwa barokowego
Podsumowując, główne cechy barokowych obrazów to:
- Wykorzystanie technik iluzji głębi;
- Wynajem między cieniem a światłem;
- Bogactwo szczegółów;
- Dramatyzm i ponury aspekt.
Autorzy i prace
- Autor: Diego Velázquez (1599 - 1660)
- Work: The Girls (1656)
- Autor: Rembrandt (1606 - 1669)
- Praca: Nocna runda (1642)
- Autor: Caravaggio (1571–1610)
- Praca: Powołanie św. Mateusza (1600)
- Autor: Antoon van Dyck (1599 - 1641)
- Praca: Samson i Dalila (1628 - 1630)
- Autor: Frans Hals (1580–1666)
- Praca: Święty Jan Ewangelista (1625)
Barok w literaturze
W literaturze barok składał się z literackiego łańcucha naznaczonego wirtuozerią języka i wyrafinowaniem słów. Odznacza się wyszukaną składnią, grami słownymi i zwyczajowym używaniem hiperboli.
Główną cechą literackiego baroku jest użycie antytez, metafor i paradoksów w poezji. Były używane do wyrażania uczucia w przesadzonych wersach, gdzie forma była lepiej przepracowana niż treść własna, z wielkim wykorzystaniem hiperboli.
Jednym z najbardziej dyskutowanych uczuć jest rozczarowanie, ponieważ barokowy poeta próbuje opisać stany duszy poprzez gry estetyczne. Barokowy tekst jest pesymistyczny, z wyszukanym i często mrocznym językiem, z silną religijną pieczęcią.
Niestabilność życia i ciągła obecność śmierci oznaczały barok w literaturze, gdzie wszystko jest ulotne i ulotne. Cierpienie było konsekwencją popełnionych grzechów, a pokuta okazywała się częstym tematem.
Charakterystyka baroku w literaturze
Podsumowując, główne cechy literatury barokowej to:
- Wykorzystanie figur języka (antytezy, paradoksy, hiperbola i hiperbola);
- Narysowany język, erudycyjny i ozdobny;
- Pesymizm;
- Sprzeciw między teocentryzmem (Bogiem) a antropocentryzmem (Człowiek);
- Główne aspekty estetyczne: kult i conceptismo;
- Teksty o silnym charakterze religijnym.
Kultyzm i konceptualizm
Są to dwa aspekty estetyczne, które dominowały w dziełach literackich baroku:
Kultyzm | Conceptismo |
---|---|
Bardzo naciągane słownictwo | Częste stosowanie paradoksów |
Wyróżnij grę słowną | Rozwinięta koncepcja (logiczne rozumowanie) |
Złożone metafory | Gra Pomysły / koncepcje |
Główny autor: Gregório de Matos | Główny autor: Ojciec Antônio Vieira |
Barok i arkada
Kontrast z barokiem (w kategoriach literackich) przyszedł z Arcadismo, jeszcze w okresie kolonialnym, a później przez romantyzm, już z silnym wpływem urbanizacji w Brazylii.
Podczas gdy barok charakteryzuje się wysokim stopniem złożoności, arkadyzm jest przeciwieństwem, definiowanym przez prostotę i docenienie bukolicznego codziennego życia . Arkadyzm miał na celu ożywienie klasycznego ideału, osiągnięcie harmonii i równowagi formalnej.
Największym wykładowcą była szkoła Minas Gerais, dokładnie w Vila Rica (mieście nazywanym teraz Ouro Preto), pod przewodnictwem poetów Cláudio Manuela da Costa i Tomása Antônio Gonzagi.
Dowiedz się więcej o Arcade.