Egzystencjalizm

Czym jest egzystencjalizm:

Egzystencjalizm jest doktryną filozoficzną skoncentrowaną na analizie istnienia i sposobie istnienia istot ludzkich na świecie. Stara się znaleźć sens życia poprzez bezwarunkową wolność, wybór i osobistą odpowiedzialność.

Zgodnie z tym filozoficznym nurtem istoty ludzkie istnieją najpierw, a następnie każda osoba przechodzi swoje życie zmieniając istotę lub naturę.

Ta filozoficzna tendencja, która pojawiła się i rozwinęła w Europie między dwiema wojnami światowymi (1918-1939), charakteryzuje się skupieniem swojej analizy na egzystencji, rozumianej nie jako fakt czy fakt, ale jako przyziemna indywidualna rzeczywistość.

Egzystencjalizm, reprezentując humanistyczną reakcję przeciwko jakiejkolwiek formie alienacji, ma obszerną serię prekursorów: Sokratesa, św. Augustyna, Maine de Bitana itd. Ale w wąskim znaczeniu pochodzenie egzystencjalizmu sięga Kierkegaarda, który w przeciwieństwie do heglowskiej filozofii spekulatywnej, projektuje filozofię, zgodnie z którą podmiot jest żywotnie zaangażowany w jego refleksję i nie ogranicza się do abstrakcyjnego uprzedmiotowienia rzeczywistości. W związku z tym broni nieredukowalności ludzkiej egzystencji w stosunku do jakiejkolwiek idealizacji lub próby oporu.

Egzystencjalizm Sartre'a

Wiodącym przedstawicielem ateistycznego egzystencjalizmu jest Jean-Paul Sartre, który opublikował znaczące dzieła, takie jak L'Existentialisme est un Humanisme („Egzystencjalizm to humanizm”) z 1946 r. Oraz L'L'tre et Le Néant (Bycie i nic) z 1943 r. .

Według Sartre'a istnienie poprzedza esencję, to znaczy najpierw istnieje, a następnie określa jej istotę, poprzez swoje działania i sposób życia. A zatem ateistyczny egzystencjalizm był sprzeczny z chrześcijańskim egzystencjalizmem, ponieważ człowiek był odpowiedzialny za określenie swojej istoty, a nie Boga.

Ateistyczny egzystencjalizm

Egzystencjalizm rozwijał się w dwóch kierunkach: jeden ateista i jeden chrześcijanin. Ateistyczny egzystencjalizm stwierdza, że ​​bez Boga cała uniwersalna podstawa znika, co rodzi podmiotowość moralności. Następnie pojawia się poczucie udręki, które ujawnia ludzką kruchość, jej wyjątkową odpowiedzialność za każdy czyn i potrzebę skierowania swobodnego działania na indywidualny projekt własny lub zaangażowanie społeczne.

Filozoficzny egzystencjalizm miał wielki wpływ na teologię (R. Bultmann), literaturę (A. Camus) i psychiatrię (Binswanger).

Egzystencjalizm chrześcijański

Egzystencjalizm chrześcijański zakłada komunię i miłość interpersonalną jako środek moralnej transcendencji absolutnej obecności. Nalega na obronę perspektywy antropologicznej, chociaż nie dopuszcza ateistycznego imanentyzmu. Reprezentują ją K. Barth, G. Marcel i K. Jaspers.

Zobacz także znaczenie humanizmu.