Egzystencjalizm
Czym jest egzystencjalizm:
Egzystencjalizm jest doktryną filozoficzną skoncentrowaną na analizie istnienia i sposobie istnienia istot ludzkich na świecie. Stara się znaleźć sens życia poprzez bezwarunkową wolność, wybór i osobistą odpowiedzialność.
Zgodnie z tym filozoficznym nurtem istoty ludzkie istnieją najpierw, a następnie każda osoba przechodzi swoje życie zmieniając istotę lub naturę.
Ta filozoficzna tendencja, która pojawiła się i rozwinęła w Europie między dwiema wojnami światowymi (1918-1939), charakteryzuje się skupieniem swojej analizy na egzystencji, rozumianej nie jako fakt czy fakt, ale jako przyziemna indywidualna rzeczywistość.
Egzystencjalizm, reprezentując humanistyczną reakcję przeciwko jakiejkolwiek formie alienacji, ma obszerną serię prekursorów: Sokratesa, św. Augustyna, Maine de Bitana itd. Ale w wąskim znaczeniu pochodzenie egzystencjalizmu sięga Kierkegaarda, który w przeciwieństwie do heglowskiej filozofii spekulatywnej, projektuje filozofię, zgodnie z którą podmiot jest żywotnie zaangażowany w jego refleksję i nie ogranicza się do abstrakcyjnego uprzedmiotowienia rzeczywistości. W związku z tym broni nieredukowalności ludzkiej egzystencji w stosunku do jakiejkolwiek idealizacji lub próby oporu.
Egzystencjalizm Sartre'a
Wiodącym przedstawicielem ateistycznego egzystencjalizmu jest Jean-Paul Sartre, który opublikował znaczące dzieła, takie jak L'Existentialisme est un Humanisme („Egzystencjalizm to humanizm”) z 1946 r. Oraz L'L'tre et Le Néant (Bycie i nic) z 1943 r. .
Według Sartre'a istnienie poprzedza esencję, to znaczy najpierw istnieje, a następnie określa jej istotę, poprzez swoje działania i sposób życia. A zatem ateistyczny egzystencjalizm był sprzeczny z chrześcijańskim egzystencjalizmem, ponieważ człowiek był odpowiedzialny za określenie swojej istoty, a nie Boga.
Ateistyczny egzystencjalizm
Egzystencjalizm rozwijał się w dwóch kierunkach: jeden ateista i jeden chrześcijanin. Ateistyczny egzystencjalizm stwierdza, że bez Boga cała uniwersalna podstawa znika, co rodzi podmiotowość moralności. Następnie pojawia się poczucie udręki, które ujawnia ludzką kruchość, jej wyjątkową odpowiedzialność za każdy czyn i potrzebę skierowania swobodnego działania na indywidualny projekt własny lub zaangażowanie społeczne.
Filozoficzny egzystencjalizm miał wielki wpływ na teologię (R. Bultmann), literaturę (A. Camus) i psychiatrię (Binswanger).
Egzystencjalizm chrześcijański
Egzystencjalizm chrześcijański zakłada komunię i miłość interpersonalną jako środek moralnej transcendencji absolutnej obecności. Nalega na obronę perspektywy antropologicznej, chociaż nie dopuszcza ateistycznego imanentyzmu. Reprezentują ją K. Barth, G. Marcel i K. Jaspers.
Zobacz także znaczenie humanizmu.