Kubizm
Czym jest kubizm:
Kubizm to awangardowy europejski ruch artystyczny, który pojawił się we Francji na początku XX wieku i charakteryzuje się wykorzystaniem geometrycznych kształtów do przedstawiania natury .
Kubizm został założony w Paryżu przez znanego hiszpańskiego artystę Pabla Picassa (1881 - 1973) i francuskiego artystę Georgesa Braque (1882 - 1963).
Les Demoisellers d'Avignon (1907), Pablo Picasso
„Les demoisellers d'Avignon” Picassa (1902) jest uważany za punkt wyjścia tego innowacyjnego ruchu.
Ogólnie rzecz biorąc, kubizm charakteryzuje się przedstawieniem postaci natury z wykorzystaniem form geometrycznych, promujących fragmentację i rozkład planów i perspektyw. Artysta kubistyczny nie jest już zaangażowany w wykorzystywanie rzeczywistego wyglądu rzeczy, jak miało to miejsce w okresie renesansu.
Sztuka kubistyczna jest uważana za „sztukę umysłową”, w której każdy aspekt pracy musi być analizowany i badany indywidualnie.
Kostki, cylindry i kulki to niektóre z typowych form kubizmu, które odróżniają się od sztuki abstrakcyjnej konkretnym wykorzystaniem wszystkich form.
Oprócz Picassa i Braque'a innymi artystami, którzy zostali uwiecznieni jako ikony tej awangardy, są Juan Gris (1887 - 1927) i Fernand Léger (1881 - 1955).
Etapy kubizmu
Ruch kubistyczny naznaczony był trzema fazami: carskim kubizmem (1907 - 1909), kubizmem analitycznym (1910-1912) i kubizmem syntetycznym (1913-1914).
Kubizm Kubański lub przedanalityczny kubizm (1907 - 1909)
Znany również jako „kubizm przedanalityczny”, jest to początkowa faza ruchu kubistycznego (1907 - 1909), gdzie główną podstawą była praca Cezanne'a, z silnym wpływem sztuki afrykańskiej i zastosowaniem uproszczonych form.
Prace Paula Cézanne'a (1839 - 1906) były inspiracją dla konsolidacji kubizmu. Chociaż nie miały jeszcze wszystkich cech, które definiują ruch artystyczny, niektóre koncepcje przyjęte przez Cézanne'a w jego pracach były fundamentalne dla Picassa i innych artystów do skonstruowania stylu kubistycznego.
Przykład pracy carskiego kubizmu
Autoportret (1907), Pablo Picasso
Kubizm analityczny (1909 - 1912)
Jest uważany za „czysty kubizm” i trudny do zinterpretowania, gdzie figury rozkładają się za pomocą różnych form geometrycznych.
Z silnym wpływem na sztukę afrykańską, prace w tym okresie przenikają monochromatyczne odcienie, głównie zielone, brązowe i szare. Ponadto istnieje potrzeba wyrażania natury w uproszczony sposób, z prostymi i jednolitymi liniami.
Przykład pracy kubizmu analitycznego
Skrzypce i świecznik (1910), Georges Braque
Syntetyczny kubizm (1913 - 1914)
Ogromną cechą tej fazy było wprowadzenie techniki kolażu do rekonstrukcji obrazów, które kiedyś uległy rozkładowi. Dlatego okres ten znany jest również jako „kubizm kolażowy” .
W przeciwieństwie do kubizmu analitycznego, na tym etapie obrazy zaczynają zachowywać swoją fizjonomię, ale w sposób ograniczony, prezentując tylko to, co jest istotne dla ich rozpoznania.
Głównym prekursorem kubizmu syntetycznego był Juan Gris (1887–1927), który również zaczął wykorzystywać paletę żywszych i intensywniejszych kolorów w swoich pracach.
Przykłady dzieł kubizmu syntetycznego
Gitara (1913), Pablo Picasso
Krajobraz w Ceret (1913), Juan Gris
Charakterystyka kubizmu
Niektóre z głównych cech kubizmu obejmują:
- Wykorzystanie geometrycznych kształtów i objętości;
- Rozkład obrazów w formach geometrycznych;
- Rekonstrukcja obrazów za pomocą kolaży;
- Zrzeczenie się korzystania z perspektyw, zwłaszcza trójwymiarowych perspektyw;
- Zamknięte kolory (przewaga bieli, czerni, szarości, brązu i ochry);
- Malarstwo rzeźbiarskie.
Dowiedz się więcej o głównych cechach kubizmu.
Kubizm w Brazylii
W Brazylii pierwsze przejawy kubizmu pojawiły się po Tygodniu Sztuki Współczesnej w 1922 r., Ale ruch nie miał takiej samej siły jak w Europie.
Żaden brazylijski artysta nie użył czystej i surowej istoty europejskiego kubizmu, jednak niektóre cechy tego ruchu zostały przyjęte przez Tarsila do Amaral (1886 - 1973), Anita Malfatti (1889 - 1964), Rego Monteiro (1899 - 1970) i Di Cavalcanti (1897-1976).
Ale znaczenie kubizmu w koncepcji innych ruchów artystycznych na początku XX wieku, które miały wielkie reperkusje w Brazylii, takich jak konkretyzm, wyróżnia się.
São Paulo (1924), Tarsila do Amaral
Kubizm w literaturze
Kubańska awangarda dotarła również do innych gałęzi artystycznych, takich jak literatura.
W tym przypadku literacki kubizm skupiał się na idei „zniszczenia” składni . Wersety były fragmentaryczne i nieciągłe, to znaczy nie ma liniowości w opowiadanej historii.
Jednym z głównych nazw tego ruchu literackiego był francuski poeta Guillaume Apollinaire (1880–1918).
Dowiedz się więcej o znaczeniu sztuki współczesnej.
